Van Tolkamer naar Lobith

Het is maandag 6 juni als weer blijkt dat niets veranderlijker is dan een mens. Hadden we stellig het plan om door de Geuzenwaard te lopen, op het laatste moment kreeg toch de route langs rivier de voorkeur. Omdat water altijd blijft trekken en omdat de nevel die de brug van Emmerich verborgen hield, voor een speciale sfeer zorgde.

Het zware vrachtverkeer dat we met onze Geuzenwaard-keuze wilden ontwijken, viel nog wel mee. Het eerste stuk vanaf de kade van Tolkamer tot de kruising Spijksedijk - Tengnagelwaard werd even doorbijten. Daarna was het louter ontspannen wandelen langs de voet van de dijk volgens, naar later bleek, het Rijnweidepad. Het Rijnweidepad is een 11 kilometer lang klompenpad rond Spijk. We aten wat fruit bij ‘Got er mar zitten mik niks uut’ en constateerden bovenaan de trap dat we nog maar 208 km van de Sint Pietersberg en 284 km van Pieterburen verwijderd waren. De klompenpad-sticker bracht ons naar een smal paadje langs het riviertje de Wildt, vlak voor het ijzeren brugje naar Duitsland. Toen begon het afzien. Het hele stuk langs de Wildt door hoog dicht gras leverde behalve een goede training van de bovenbenen heel veel waterjuffers, libellen en kwakende kikkers op. Zonder stevig schoeisel en bedekkende kleding is dit pad niet te doen. Op sommige plekken is het gras manshoog en baan je je letterlijk een weg. Jammer van zo’n prachtige route met een fantastische blik op Elten, uitgestrekte weilanden en de dijk van Spijk. Iets begaanbaarder (wie mag en kan een smal paadje maaien?) zal dit pad zeker meer wandelaars trekken. Het tweede deel loopt parallel aan de Oude Rijn, is ook ruig maar minder hoog en dicht. Onze etappe eindigde op de grens van Elten en Lobith bij grenswinkel De Hut Mulder. Een koffietje hebben we altijd wel verdiend, dit keer werden het er twee.
door José Vleeming