Glad ijs

We hebben onze rollen deze maand eens omgedraaid. Erwin heeft  het verhaal geschreven en René tekende de illustratie. 

Glad ijs

Sneeuwduinen liggen voor mijn huis. De deur is vast gevroren. 

Ik kijk onverwacht in een kerstkaart. “Kunnen we door corona niet naast Oostenrijk, dan komt Oostenrijk wel naar ons” zei ik lachend tegen mijn buren. Het is koud en Nederland krijgt schaatskoorts. Een Elfstedentocht zonder publiek? Ik kan het me niet voorstellen!

Als kind bond ik ze onder, echte Friese doorlopers met zo’n mooie krul, strak ondergebonden en na een tijdje hele koude voeten, krabbelend op spiegelglad ijs.

De buurvrouw glibbert bibberend voorbij. In haar thuisland kennen ze geen winter en hebben ze alleen maar zandduinen.

Schaatsen heeft ze hier wel eens geprobeerd met een stoel. Ze voelde zich als een kind dat wiebelend leert fietsen met 2 zijwieltjes. Nee, het is niet haar ding!

“Geef mij maar de warmte die ik nog ken vanuit mijn moederland”.

Schaatsen hebben ze daar niet. Ja, alleen de scheve schaats!!

Blote billetjes in het gras

Thuis had ik al bedacht dat het deze week stamppot zou gaan worden voor mijn oom en tante, kleine braadworstjes erbij, de jus niet te vergeten. Naar de Albert Heijn. Ik kwam in de gang waar de potgroenten stonden, vele schappen waren leeg, ik was bang dat het uitverkocht zou zijn. Een meisje dat de vakken vulde, zat verborgen achter een zwarte stoflap, op haar hurken, geklemd tussen de schappen en een voorraadkar. Ik las de kaartjes bij de lege schappen, keek in de dozen op de kar en gaf het op.
‘Hebben jullie die potten niet meer? Met snijbonen en witte bonen?’ vroeg ik.
‘Hoe heet het?’ antwoordde ze.
In mijn hoofd ging het snel. Mijn oom en tante noemen het ‘Blote billetjes in het gras’. Hoe heet deze stamppot voor een jong meisje? Bovendien overviel me een gevoel van schaamte.
‘Groen boven, wit beneden’ stamelde ik.
Ze liep al weg om hulp te halen. Toen zag ik ze staan, enkele exemplaren nog, in een klein vakje op het onderste schap. 
‘Ik heb ze al’ riep ik haar na.
Demonstratief hield ik even een pot vlak voor haar gezicht en zette ik er twee op het plateau in de winkelwagen, daar waar kleine kinderen de beentjes door kunnen steken. Ik liep snel door de gangen, langs een leidinggevende, toen ik ineens een plof hoorde. 
‘Hoe kan dat nou?’ zei ik.
Hij was al aan het bellen. Overbodig stelde ik dat ik best wilde helpen opvegen. Hij knikte slechts. Toen ik op de plaats delict terugkeerde, met alle boodschappen keurig in het wagentje, zag ik een vakkenvuller met een stuk karton de blote billetjes van de vloer schrapen.

Door naar mijn oom en tante. De deur ging deze keer verrassend snel open. Het was mijn oom, zodat mijn tante niet eerst met haar rolstoel door het hele huis hoefde te manoeuvreren. Hij stak meteen van wal:
‘Ik heb andijvie gesneden, kun jij dat maken?’
Mijn oom liep naar de keuken en haalde een afwasbak uit de koelkast.
‘Zeker, ik weet alleen niet hoe jullie het gewend zijn,’ reageerde ik.
Hij schoof de bak weer in de koelkast en zei nors:
‘Laat maar zitten.’
Alsof er niets aan de hand was begon ik over spekjes, die ik niet bij me had en dat ik de groente altijd rauw door de aardappels stampte. De koelkast ging weer open. 
‘Het zal vast smaken met die braadworstjes erbij.’
De koelkast ging weer dicht. 

De rust zelve zette ik even later een pan andijvie, de worstjes en de jus op tafel. Mijn oom hield deze avond een vermoeide blik, verrassend genoeg voerde mijn tante het hoogste woord. 
Deze verhouding had ik niet eerder meegemaakt, de rollen waren altijd omgekeerd. Ik werd bevestigd in mijn overtuiging dat je samen altijd honderd procent bent. 

Die avond hielp ik mijn oom met zijn eerste steunkous. Mijn tante kwebbelde vrolijk door. De televisie werd op het voetbal gezet: Nederland – Spanje.
‘Ik kan er niet aan wennen dat voetbal zonder publiek’ zei ik.
Mijn tante hief de afstandsbediening hoog in de lucht en riep:
 ‘Zal ik hem op een ander kanaal zetten, waar ze het publiek wel gefilmd hebben? Een Spaanse zender ofzo?’
Ik lachte mijn billen bloot.
Tekst: René Turk
Cartoon: Erwin Hogeboom

Risico

Zonder mondkapje loop ik de supermarkt binnen. 

Mensen met kapjes gaan met grote bogen om mij heen. 

Ontspannen bestudeer ik het kruidenrek. Kan het niet vinden. 
De jonge vakkenvuller, met enorme zwarte stoflap, springt achteruit wanneer ik hem aanspreek.

'Welke gehaktkruiden zijn glutenvrij?‘ probeer ik.
Hij scrolt wat op zijn telefoon. Het duurt lang. 

Dan vul ik aan: 'Een vriendin komt eten, ik kan geen enkel risico nemen, begrijp je?'
door René Turk / tekst
door Erwin Hogeboom / cartoon

Varken

Het Frühschoppen werd afgesloten bij de Chinees.

'Tafel voor twaalf,' lalden de carnavalisten.

Voor de soep geserveerd werd, hadden de lolbroeken alle tafelpoten al losgedraaid en op de grond gelegd. Het tafelblad werd met de knieën omhoog gehouden toen de rijsttafel werd neergezet.

Na het ijs werden de flappen op tafel gelegd en lieten ze het tafelblad tergend langzaam op de vloer zakken. Bij de uitgang stond de kok. Hij speelde met zijn enorme koksmes. Het was eerder een bijl.

Zacht zei hij dat het jaar van het varken net was begonnen, het beloofde een bloedstollend jaar te worden.
Tekst: René Turk, cartoon: Erwin Hoogeboom