Kerkje in Lilongwe

Even de straat op om foto's te schieten van bomen met paarse bloesem. Het was er nog niet van gekomen. Er klinkt gezang. Ik zie een kruis op een oud gebouwtje. Realiseer me dat het zondag is. Na een week Malawi haal je dagen door elkaar. Een man voor de kerk lacht een grootse lach. Een vrouw in de deuropening wenkt dat ik naar binnen mag. 

Ik leun tegen een muurtje. Een slanke vrouw met lang zwart haar paradeert in haar blauwe jurk op naaldhakken door de kerk. Met vrolijk enthousiasme smijt ze haar 'Hallelujah' vele malen tegen de kleine tralietjes van haar microfoon. Twee kleurrijke zangeressen zingen de echo. Op de bühne een man en zijn keyboard en het is even zoeken naar de drummer achter een reusachtig drumstel. Aan de zijkant zit een gospelkoor.  

Een man in pak komt op me af: 'You are most welcome. Have a seat'.  
Twee tellen later herhaalt een tweede man zijn woorden.  
Ik zie dat er twee rijen kerkbanken staan, rechts vrouwen en kinderen, links mannen. Langzaam loop ik naar een lege plek, links voorin. Ik krijg meteen pen en papier in mijn hand gedrukt. Vijf vragen in een schrift: Naam en woonplaats, verblijf, reden van mijn reis, waarom ik de kerk bezoek en mijn geloof. De man in pak zegt dat ik 'most welcome' ben. 

De predikant houdt een ceremonie voor de jonge moeders met hun pasgeborenen. De man in pak vertaalt het Engels naar Chichewa. Het koor zingt. De zangeres brult door de microfoon. Twee baptisten dansen of hun leven er vanaf hangt. 

Plots loopt de helft van de aanwezigen naar buiten. Het pak legt me uit dat er buiten een doop is. Ik mag gaan kijken. 

Ze komen zingend weer binnen. 

Een man van 104 wordt naar voren geroepen. Hij schuifelt een paar pasjes. De collecte gaat naar zijn nieuwe huis. De zangeres zet een nieuw nummer in. 

Een vrouw gaat voorzichtig met een grote kelk langs de banken. Het zijn halve koekjes. Iedereen houdt ze in de hand. Mijn knuist begint te zweten. 

Als iedereen heeft, begint de predikant te prevelen. Plots zit iedereen met het hoofd tussen de knieën. Ik kijk om me heen. Als iedereen omhoog komt, ziet de predikant mijn onderzoekende blik. Hij knikt. Het mocht al. 

Er gaat een wit lakentje van een stellage. Er verschijnt een kunstwerk van plastic bekertjes met wijn. De vrouw gaat weer tussen de banken. Ik zet het bekertje op de kerkbank. Meteen word ik in de rug geprikt. Dit is niet de bedoeling. 

We drinken gezamenlijk. Het is vruchtensap. 

Na wederom een spetterend spektakel op het podium begint de voorganger zijn preek. Het duurt. En duurt. Om me heen vallen vier mannen in slaap. Ik vraag de man van het schrift hoe lang het nog duurt. Vanwege de doop wordt het ongeveer half één. Ik ben zeker al twee uur binnen. 

Plots hoor ik de predikant mzungu zeggen, oftewel blanke. Het gaat over mij. Een jonge baptist grijpt de microfoon en struikelt naar de refter. Het pak zegt dat ik mag gaan staan. 

De rooms-katholiek uit Holland met een onduidelijke naam is hier om ons te helpen, is zo ongeveer de vertaling. 

Aan het eind van de dienst zegt het schrift dat ik naar voren mag komen. Ik sta tussen de band, de predikant en het pak. Het pak vraagt of ik de zangeres zie.

'My wife'.

Ik complimenteer hem met zijn keuze. Hij lacht groots. 

Twee mannen komen mij de hand schudden. 

En plots de hele kerk. 

Als het gebouw bijna leeg is, zegt het pak dat ik mag gaan dansen. Hij doet me na. Ik doe hem na. De predikant begint met zijn iPad te filmen. 

Hij vraagt me of ik op Facebook zit. 

Een baptist maakt foto's van de eerste mzungu ooit in deze kerk.

Ik ga op jacht naar paarse bomen. 
door René Turk