Achter glas 

Ik trek baantjes in een haast leeg zwembad. In mijn oneven banen zie ik een kerstboom achter glas. Bij iedere slag komen flarden van mijn week voorbij. De warme ontmoeting met een Servische schaapsherder uit Kosovo. Een huilende lesbienne uit Oeganda. Onder water, boven water. Lichtjes schitteren in het raam.

De vogel van Weurt

Ik wijs naar windmolens in aanbouw en steek een tirade af: 'Ze denken goed bezig te zijn maar China heeft hierdoor een milieuramp. Grondstoffen voor de magneten worden daar uit de grond gehaald. Er is in het noorden een groot giftig meer, bij Baotou.’

Twee soorten columnisten

Columnist Luuk Koelman legt in een filmpje uit dat er twee soorten columnisten bestaan: zij die helder voor ogen hebben wat ze willen schrijven en dan beginnen, en zij die gewoon beginnen en maar zien waar het schip strandt. Natuurlijk behoort een schrijver niet volledig tot één van de twee groepen; een columnist springt zo nu en dan in de vijver van de andere groep, met of zonder zwembandjes.

'Het is 110 kilometer maar je komt wel vijf kilo aan'.

In het wandelpeloton hoorden we vaak over dat lopende buffet daar in de polder. Dat deze tocht een begrip is, wil iets zeggen, wandelaars kunnen evenementen maken en breken.

Na de honderd, vorig jaar in België, zijn mijn maatje en ik er klaar voor. Denken we. De stap naar een nieuwe subcultuur, die van de 'long distance walkers'. Een stap van een uurtje of twee langer lijden. We willen nu eenmaal grenzen verleggen.